Marinehospitaal Overveen (MHO)

 In Overveen is van 1948 tot en met 1990 in het voormalige opvangtehuis

voor welgesteld ouden van dagen, Huize Duinrust, een militair hospitaal

van de marine gevestigd. Mijn vader werkt er als schrijver 3e, 2e en 1e klasse

van 29 september 1958 tot 30 januari 1961.

Een rustieke eerste plaatsing. Perfect voor de rustige jongeman.

Op zijn linkerschouder is goed zijn dienstvakteken, de ganzenveren, te zien.

 Quote

Zoals de mythologische nimfen, prinsessen en zelfs godinnen niet meer bestaan, zo bestaat ook marinehospitaal Overveen, om de metafoor door te trekken, niet meer. Schout-bij-nacht b.d. T.A. de Haan had de Grieks Trojaanse tragische ondergang van het gebouw niet kunnen bevroeden. Op 25 augustus 1994 brandt het prachtige pand met de vele herinneringen voor het grootste deel af. Als het puin eenmaal geruimd is, blijft er een desolate plek over. Zelfs alle discussies en onduidelijkheden over de bestemming van de grond van het hospitaal zijn scenariorijp voor een treurspel. De gemeente Overveen steggelt met de nieuwe eigenaar de Haarlemse Hogeschool de komende 18 jaar maar door over de toekomstplannen. De stand van zaken eind 2012 is dat er 70 woningen in het vijfton segment worden gebouwd. Het één na laatste plan werd afgeschoten omdat bleek dat deze nog duurdere woningen slecht in de markt lagen. Bijna werd het weer een plek voor de niet onbemiddelden. Zoals gezegd, pa is dan al lang vrolijk uit deze geschiedenis gestapt.

Rangonderscheidingstekens

Pa is gedurende zijn plaatsing in Overveen, Schrijver 3e klasse (geen teken),

Schrijver 2e klasse en Schrijver 1e klasse.

Fotogalerij: MHO Overveen

Quote

In deze begintijd bij het MHO begaat mijn vader een typische marine jeugdzonde. Waarschijnlijk is hij op pad met zijn kornuiten, wordt er rijkelijk alcohol genuttigd en jutten de jongens elkaar op, om een anker op de onderarm te tatoeëren. Dat doet ook mijn vader. Met een pennetje en wat inkt kerft hij op zijn linker onderarm, onder zijn huid een ankertje van circa 5 bij 4. Al snel krijgt hij daar spijt van maar gedane zaken nemen geen keer, dus zit hij er aan vast. Van tijd tot tijd schaamt hij zich voor de creatie maar hij heeft ook wel weer geluk want de tatoeage vervaagt enigszins met de jaren, mijn vaders pigment veranderd van een perzik kleurtje naar bruin, vooral op de armen. Ook de haargroei neemt op dit lichaamsdeel, na de aangemeten tatoeage, een groeispurt. Ik kan mij mijn vader nauwelijks herinneren met het ankertje, het is nooit prominent aanwezig geweest. Wel op een foto die hij naar mijn moeder stuurt als hij als 20 jarige in Nieuw-Guinea is.                          

U vaart hier een veilige haven binnen

~

Click op de onderstaande plaatje om een informatief boekje over het MHO te downloaden.